Voor vertrek!

Daar is het dan, het eerste reisverslag van het jaar. Ik weet nog van de vorige keer dat ik een reisblog bijhield dat ik snel, te veel typ en dat veel mensen niet zo van lezen houden. Vandaar dat ik ook nu weer in de laatste alinea een beknopte samenvatting zal geven van de gebeurtenissen.

Het is al even geleden sinds Susan en ik het idee kregen om voor een tijdje te vertrekken naar het buitenland. We waren eerst van plan om samen verder te studeren voor gedragsspecialist maar besloten uiteindelijk dat we allebei school een beetje zat waren. Toen kwam het idee om dan maar wat leuks te gaan doen ipv meteen fulltime voor de klas te staan. Even een keer wat voor onszelf doen. Nou ja, ik heb natuurlijk vorig jaar, of inmiddels eigenlijk al bijna twee jaar geleden al een soortgelijke beslissing te nemen door naar Engeland te vertrekken. Maar nu weg zonder verplichte werkstukken of opdrachten. Gaan en staan waar we willen, dat is de missie! De beslissing om naar Nepal te gaan kwam volgens mij van een of ander site waar ze verschillende groepsreizen aanboden. Er waren allerlei reizen, bijvoorbeeld naar India, Turkije, Tibet of Nepal. Dat was dan ook eerst ons idee, een groepsreis boeken naar Nepal. Maar we dachten eerst dat alles zo lekker goedkoop geprijsd was totdat we begonnen te 'onderzoeken' wat we zelf nog erbij moesten betalen... Vliegtickets, visum, eten, treintickets... Niet de moeite waard dus. Dan maar zelf op reis, zelf hostels, hostels en bussen boeken. Maar, dat kunnen wij!

Voor Susan begon het inpakken en researchen wat eerder dan voor mij geloof ik. Ik heb eerst nog genoten van een heerlijke, lange, vakantie met mijn ouders. Voor de reis heb ik al wel een boek gekregen met een hoop info over Nepal. Maar de vakantie bracht natuurlijk ook vele leuke leesboeken met zich mee waardoor ik niet zo veel heb kunnen leren over Nepal als wat ik eigenlijk van plan was. Maar ja, we kwamen dus de 26e augustus thuis van vakantie en Susan en ik zouden de 20e september op 't vliegtuig stappen. Dat betekende voor mij dat ik net wat minder dan een maand de tijd had om alles bij elkaar te zoeken wat ik mee wilde nemen. Wel werd het mij al snel duidelijk dat ik mijn tas zo licht mogelijk moest hebben. Uiteindelijk ben ik dan ook best trots op mijn totaal gewicht. Oké, niet mijn gewicht, maar wel die van mijn tas! Voor iemand die nog nooit in Nederland in een Decathlon is geweest leek het verdacht veel erop alsof ik daar ben gaan wonen. No joke, uren hebben mijn moeder en ik daar rond gelopen.

Maar goed, ongeveer een week voor vertrek stond mijn backpack en daypack klaar. Ik heb een grote backpack van ongeveer 50 liter waarin vrijwel alles zit qua kleding en elektronica. Bij Schiphol bleek mijn tas gelukkig maar 7.8 kg te zijn. Hier was ik natuurlijk erg blij mee maar mij daypack was helaas ook nog wel erg vol. Dit is namelijk een 20 liter rugzak waar ik alles in heb gepropt wat ik nodig zal hebben tijdens het vliegen, oftewel, mijn handbagage. Inclusief Quest tijdschrift, nekkussentje en twee truien. Uiteindelijk wel wat zwaar, maar goed te doen.

Donderdag de 20 september vlogen we om 18:45 vanuit Amsterdam naar Parijs. Maar... Vliegen met een backpack kan blijkbaar heel wat problemen met zich meenemen. Zo zijn al die touwtjes en click-systemen (zo heet dat volgens Susan) heel fijn als je moet lopen, maar minder fijn als het door de machines van een vliegveld heen moet. Maar gelukkig hadden mijn ouders nog een enorme rol plastic wikkelfolie die we konden gebruiken om mijn backpack een beetje fatsoenlijk bij elkaar te houden.

En dan... Om 14:30 met mijn vader, moeder en broer in de auto gestapt om vervolgens om 16:15 aan te komen op Schiphol. Daar ontmoetten we Susan met haar ouders en broertje om vervolgens samen in te checken en onze boarding passes te printen. Dat was ook even een gedoe, maar het is ons gelukt! Vervolgens hebben we allemaal samen nog even wat gedronken bij de La Place. Daarna was het helaas dan ook tijd om even echt afscheid te nemen van mijn ouders en broer. Op dat moment doe je het maar even maar pas later, wanneer ze uit het zicht waren verdwenen begint het besef pas. Ik weet niet wanneer ik ze weer zie maar ik weet wel dat ik ze enorm zal missen.

Beknopte samenvatting: Susan was al maanden aan het inpakken en ik maar een paar weken, toch hebben we het wonder boven wonder allebei gered om op 20 september met onze familieleden in de auto te zitten op weg naar Schiphol, waar onze grote avontuur zou beginnen.

Het volgend verslagje heb ik trouwens ook al getypt en zal ik, denk ik, morgen maar uploaden omdat twee op een keer misschien iets teveel van het goede is.

Bedankt voor het lezen en je geduld!

Lara