Hoera, Pokhara!

Post 5:

Wat gaat de tijd toch weer snel zeg! Alweer zo goed als een week hier in Nepal... Een week val met grote cultuurverschillen, vreemde smaken, geuren en mensen maar gelukkig ook heel veel plezier! Ook weer weer, je raad het al, staat een samenvatting onderaan. Veel leesplezier! O ja, en neem gerust ook een kijkje bij de foto's daar neem ik er namelijk veel te veel, van.

Donderdag begon de ochtend enorm vroeg. We moesten om 5:45 opstaan om ons aan te kleden en onze tassen in te pakken, vervolgens stonden we om kwart over zes al in de ontbijtzaal, maar daar hadden we niet zo veel aan. We hadden natuurlijk weinig honger die tijd van de ochtend. Na een halve broodje in te proppen vertrokken we dan eindelijk met een chauffeur van het hotel naar de bushalte. Bah, bah, bah... Wat een bus. Het was niet bijzonder klein of zo, maar het was wel goed gebruikt. Het stonk vooral erg naar rook. Een groot nadeel daarvan was dat je er op zich wel gewend aan raakt, maar dan plots te dicht met je hoofd bij het gordijntje kwam waar die geur pas echt bleef hangen. Daarnaast begon het dak daardoor ook al erg zwart te kleuren. Oh well, we hebben het overleefd. Lange busritten ben ik op zich wel gewend. Ongeveer 13 uur met vwo naar Frankrijk en 17 uur met havo op wintersport. Maar dit... Oei. Officieel 7 uur (in de praktijk, 9 uur) over een voornamelijk onverharde weg, met veel files en enorm veel gaten in de weg. Het was pittig. Gelukkig raak je er in zekere zin wel aan gewend en kon ik toch nog wel wat slapen. Maar ook dit hebben wel overleefd! En wat een beloning hebben we ook gekregen. Pokhara heeft een prachtig groen natuurgebied en is heerlijk rustig in vergelijking met Kathmandu. Ons hostel heeft ook meer het idee van een hotel, maar ook weer met een gezamenlijke dakterras waar we samen met anderen kunnen kletsen. We hebben hier dan ook ons eigen tweepersoons kamer (met een eigen badkamer!) en een balkon met een schitterend uitzicht. Als kers op de taart heeft de hostel naast die van ons iedere avond 'movie night' waar ze een populaire film aanzetten en iedereen die gratig mee mag komen kijken op een groot scherm op hun dak. We weten dan ook waar we de avonden door zullen brengen. Maar nu eerst slapen en uitrusten van de hectische, hobbelige avontuur van vandaag.

Vrijdag, dag 2 in Pokhara was een hele rustige dag. De grootste deel van de middag heb ik in bed doorgebracht met mijn boek. Vervolgens hebben we heerlijk geluncht in de stad. Er zijn namelijk, dicht bij ons hostel, veel terrasjes en restaurantjes. Verder hebben we 's avonds nog lekker gegeten en zijn we vervolgens weer naar de hostel naast on gegaan om bij hen een film te kijken. Dat was het eigenlijk ook wel. Een rustige dag... Maar wel lekker.

Dag 3 in Pokhara zijn we toch weer even samen op pad gegaan. Meteen na het ontbijten zijn we vertrokken richting het Karmaflights bureau bij ons in de straat. Dat was toch wat anders dan we verwacht hadden. We kwamen op gesprek bij Renuka, een vrouw die voor Prem werkt. Prem in trouwens de man waarmee wij al contact hadden vanuit Nederland. Hem hebben we leren kennen via een van onze docenten op de pabo. Maar goed, wij legden Renuka uit wat wij met Prem hebben overlegd wat betreft ons bezoek aan hen. Vervolgens deelde ze ons, met een enorm glimlach op haar gezicht, mee dat ze iets voor ons heeft. Susan en ik keken elkaar aan en waren al erg benieuwd, krijgen we nou een welkomscadeau of wat zou het zijn? Nou, haha, wat het was hadden we nooit kunnen raden. We kregen een stapel van ruim 100 pamfletjes! Blijkbaar moeten wij die uitdelen aan mensen die we tegenkomen en op verschillende plekken, zoals restaurants, neerleggen zodat mensen ze kunnen bekijken en door kunnen lezen. En dat was het. Beetje verdwaasd en verstomd liepen we de deur uit. Dit was niet waarvoor we naar Nepal gekomen zijn. Hier moesten we dus nog even over in gesprek met Prem zelf. Kijken wat er nu gedaan moet worden en in hoeverre wij nog zin hebben om daarbij te helpen. Vervolgens hebben we boven op het dak van het hostel gezeten en daar genoten van patatjes en cola. Rond 14.00 vertrokken we met een taxi naar Sonja en nog een vriendin. Sonja kennen wij allebei van de pabo, daar was zij juniordocente voor rekenen, wij zagen haar daarom voor de thesis en Comaat (ook een onderzoek). Zij verblijven nu allebei voor een paar maanden in Pokhara om les te geven op een van de basisscholen hier. Samen hebben we een wandeling gemaakt door hun school en zijn we vervolgens door gelopen naar hun huis. Daar hebben we lekker gekletst en Fanta gedronken. Voor we het wisten was het alweer half zes 's avond en moesten wij er maar weer vandoor. Het was erg gezellig om onze indrukken en bevindingen met anderen te delen en hun verhalen aan te horen. Om de dag af te sluiten zijn Susan en ik nog uit eten geweest naar een klein restaurantje. Meestal vind ik het niet de moeite waard om te benoemen waar en wat we gegeten hebben maar dit was toch zo lekker! We konden het niet geloven. Voor het eerst sinds we op reis zijn hebben we besloten om een voorgerecht te nemen, bruschetta met knoflook, tomaat en nog heel wat anders wat lekker is. Hieruit maakten we al snel uit dat we niet zomaar bij een cafeetje beland waren. Het was héérlijk! Zo veel smaken op een zo'n broodje, ongelofelijk. Vervolgens heb ik veel te lang naar mijn hoofdgerecht gestaard. Het zag er gewoon zo goed uit. Het leek op iets waar iemand echt zijn hart en ziel in gestoken heeft. Ik had een romige basilicum en kip gerecht met rijst en een super lekkere salade. De smaken waren zo lekker dat Susan en ik doodstil alles opaten, alleen doorbroken door af en toe een kreet als "wauw" of "ongelofelijk".

Zondag begon voor ons weer eens wat eerder dan de dagen ervoor. Om kwart voor 8 moesten we onze bedden (al) uit. Ik wist dat ons activiteit voor de ochtend mij beter af zou gaan als ik geen groot ontbijt zou doen. Vandaar dat mijn ochtend alleen bestond uit een kopje hot chocolate. Vervolgend begon de 10 minuten looptocht naar de organisatie waar we onze trip hadden geboekt. Susan begon steeds witter weg te trekken hoe langer wij daar zaten te wachten op het busje. Gelukkig ging alles goed! Onderweg naar Sarangkot, een hoge berg met een prachtig uitzicht, zaten we in een busje met 7 mannen die heel hyper en energiek waren. Ze maken de hele weg grapjes met ons en met elkaar, het was erg gezellig. Eenmaal biven aangekomen moesten we nog eventjes een stukje lopen en vervolgens werd het tijd om onze harnassen aan te doen. Ik moest als eerst. Daar stond ik dan, met een enorme rugzak-ding op mn rug op een grasvlakte boven op de berg. Een van de leuke, grappige mannen kwam dicht op me staan en klikte een hoop touwen aan ons vast. "Start walking.... Now run! As fast as you can!" En daar gingen we. Binnen 20 tellen waren mijn twee voetjes in de lucht. Paragliding, mijn nieuwe hobby! Ruim een half uur hebben we boven in de lucht rond gehangen. We hebben veel trucjes gedaan en een lange filmpjes opgenomen. Na het landen heb ik nog even gewacht op Susan om te landen, daarna begonnen we weer aan een korte wandeling terug naar het busje. Tijdens het wandelen begon ik wel te merken dat mijn lichaam niet geheel tevreden was dat ik zo lang op de kop ging en tegen de zwaartekracht in slingerde. Maar ja, naar. Een colaatje, een paar patatjes en een kort dutje voelde ik me weer helemaal goed. Ondertussen was Susan weer terug gelopen naar het Paragliding bureau om daar onze foto's en filmpjes op te halen. Die hebben we inmiddels ontvangen op cd, maar dat betekent dat we ze nog niet hebben kunnen bekijken. Verder zijn we 's middags nog even langs een cafe geweest om daar een milkshake te drinken en zijn we uiteindelijk toch weer teruggegaan naar hetzelfde restaurant als de dag ervoor. Ook dit keer werden wij zeker niet teleurgesteld.

Maandag alweer! Om tien uur waren we al goed op weg in de warme stralen van de zon. We vertrokken vanaf het hostel met een taxi naar de World Peace Pagoda. Onze lieve taxichauffeur zette ons af op maar liefst ongeveer een anderhalf uur lopen er van af. Althans, dat zei google maps. Bakkend in de zon liepen we uiteindelijk twee en een half uur. Berg op, via kronkel paadjes, trappetjes en zelfs een stukje over een geasfalteerde weg. Nog redelijk aan het begin van de tocht kwamen Susan en ik een jongen tegen op een mountainbike, eerst lachten we hem toe en keken sympathiek toe hoe hij tegen de steile berg op sukkelde. Niet lang daarna stopte hij en begon hij te lopen. Vervolgens hebben we gezellig de rest van de route met hem gelopen. Het was fijn om met zijn drieën te lopen en samen ons leed (wat dat was het ook echt) te delen. Helemaal kapot en echt dood moe kwamen we dan eindelijk boven aan bij de World Peace Pagoda. We moesten onze schoenen onderaan uit doen en liepen vervolgens er omheen en genoten van het uitzicht. Omdat het nog erg bewolkt was konden we helaas niet helemaal zoveel bergen zien als wat we gehoopt hadden. Samen zijn we nog gestopt om ice-koffie te drinken boven op de berg en hebben vervolgens afscheid genomen van Daniel, de jongen met de mountainbike. Susan en ik liepen aan de andere kant de berg weer af en kwamen uiteindelijk onderaan bij het meer uit. Daar huurden we een bootje en schipper waarmee we naar de overkant konden varen. Na ons lange avontuur moesten we eerst weer terug naar ons hostel om daar onze backpacks op te halen. Het werd namelijk weer tijd om ons te verplaatsen naar de volgende hotel. Dit keer op 5 minuten loopafstand van de vorige. Bert Thole, een docent van de KPZ heeft ons voorgesteld aan de man, Prem, die ik al eerder genoemd heb. Prem heeft zelf een huis die hij met zijn gezin openstelt als 'hotel'. Het duurde Susan en mij wel even voordat we het hotel vonden maar waren blij verrast toen we hem, zijn gezin en zijn hotel leerden kennen. Het ziet er erg gezellig uit en je voelt je al meteen volledig welkom in het huis. Voor het avondeten besloten Susan en ik om maar weer even met de Duitse Daniel (de mountainbiker) op te trekken. Hij had ons namelijk uitgenodigd om samen met hem en twee van zijn Engelse vrienden samen te eten. Het was erg gezellig en we hebben er oprecht veel van genoten. Om de avond af te sluiten hebben we nog in de woonkamer van het hotel een kopje thee ("cuppa") gedronken met Prem. Vervolgens heerlijk in bed gedoken (na nog even te hebben gekletst met mijn ouders en oom)!

Dinsdag, dag 6 in Pokhara! Vanochtend werden we al om 7 uur wakker gemaakt door de vele zwerfhonden die buiten het hotel stonden te blaffen, daarnaast waren er "gelukkig" ook een boel kinderen die ze uitschelden. Maar ja, we hadden om half 1 een afspraak bij de school waar we zouden werken en moesten dus wel redelijk op tijd ontbijten en in actie komen. Goed gelukt hoor! We hebben zelfs onze spullen al vroeg overgebracht naar het nieuwe hotel (voor maar 1 nachtje hoor) en nog tijd over gehad om door de stad te slenteren. Daarnaast heb ik 's ochtend ook nog wat belangrijks gedaan. Ik hem mijn vliegticket terug naar Nederland geboekt. Ik wilde eigenlijk al een tijdje terug. Nepal is erg leuk maar ik zal eerlijk toegeven dat het gewoon niet mijn ding is. Ik kan niet precies benoemen waar de fout ligt maar als ik zie hoe intens gelukkig Susan hier is, kan ik me bijna niet voorstellen dat het alleen aan Nepal zelf ligt. Woensdag (de volgende dag) zal ik dan ook beginnen aan de reis terug. Daar zal ik waarschijnlijk dan ook mijn laatste blogpost over schrijven. Maar voor nu eerst het verhaal over de school! Om half 1 stonden we voor het hek, daar kwam even later ook Prem aan. We gingen naar binnen door het hek en werden meteen al begroet door een hoop enthousiaste kinderen in verschillende kleurrijke uniformpjes. Door de menigte liepen we met Prem eerst via de overvolle schoolplein naar de vice-principal en haar kantoortje en vervolgens werden Susan en ik gevraagd om in een van de zogenaamde "higher preschool" klasjes te wachten. Opvallend - 1: geen schoenen in het lokaal, iedereen op blote voeten. 2: geen stoelen in het lokaal, iedereen zit op zijn billen. 3: alles tegen de muren is geschreven in het Engels terwijl er alleen in het Nepalees gepraat werd met de kinderen. 3: de kinderen van die leeftijd droegen nog geen schooluniform. 4: de klasseninrichting deed me veel denken aan de klassen in Engeland, overvol en vol met waslijnen. 5: veel kinderen. Susan en ik telden 40 kinderen die aan verschillende tafeltjes op de vloer zaten. En 6: de kinderen zijn net zo vol pit als in Nederland. Ze zijn razend energiek en weten heel goed wanneer ze ergens mee weg kunnen komen. Susan en ik genoten er ontzettend van om de les bij te wonen en vonden het ook jammer toen we de klas weer uit moesten. Vervolgens gingen we naar het kantoor van de principal waar we geïntroduceerd werden aan de andere collega's en ook onszelf voor moesten stellen. Daar kwam nog best een ceremonie bij kijken. Susan en ik kregen allebei een sjaaltje om en grote rode vegen (tika) op onze voorhoofd en wangen. Het was erg leuk en een bijzondere ervaring maar het voelde ook wel vreemd omdat ik toen al wel een vermoeden had, dat ik de volgende dag niet terug zou komen. Ik denk dat Susan een waanzinnige tijd zal hebben bij de school! De rest van de dag heb ik voornamelijk doorgebracht in een van de vele toeristenbureaus. Ik wilde namelijk niet weer met de bus terug naar Kathmandu, maar met het vliegtuig. En dat was nog wel even een dingetje. Geen electriciteit, vervolgens een storing en uiteindelijk geen papier voor de printer. Maaaaar... Twee en een half uur later stond ik wel op de 'stoep' met een vliegticket! Om de avond gezellig af te sluiten besloten Susan en ik om maar (voor de derde keer) bij hetzelfde restaurantje te eten. Gelukkig was het eten nog net zo lekker als de vorige keer! Een geslaagde laatste avond in Pokhara en Nepal.

Beknopte samenvatting: Donderdag een busrit van hell gemaakt van Kathmandu naar Pokhara. 9 uur in een hobbelige bus. De volgende dag rustig aan gedaan, eigenlijk alleen gelezen. Zaterdag, dag 3 in Pokhara, informatie gekregen over Karmaflights (de organisatie waarvoor we misschien gaan werken) en afgesproken met Sonja en Eveline. 's Avonds heel lekker gegeten en naar de film geweest. Dag 4, vroeg opgestaan en vervolgens wezen paragliding! Het was erg leuk en ik zou het graag nog eens willen doen. Dag 5, een vreselijk eind gelopen in een vreselijke hitte. Maar wel een aardige jongen ontmoet. Daarnaast ingecheckt in een nieuw hotel van de eigenaar van Karmaflights. Beloofd erg gezellig te worden! Dag 6: vliegticket, naar Nederland, voor de volgende dag geboekt en de super leuke school bezocht waar Susan waarschijnlijk veel plezier zal beleven.

Ik heb echt een leuke tijd gehad in Nepal maar zie er ook wel erg naar uit om weer naar huis te gaan. Het viel mij dit keer zwaarder om van huis te zijn dan mijn vorige lange trip. Toch zal ik altijd nog met een grijns terugkijken en met spanning en vreugde afwachten op de verhalen van Susan.

Suus, héél veel plezier in Nepal! Ik hoop dat je veel mooie foto's en memories maakt op je trekking en je rondreis. Ik wens je al het goeds toe wat mogelijk is. Jij hebt het voor mij helemaal de moeite waard gemaakt.

Bedankt allen voor het lezen en jullie geduld!

Lara